DIONIZY

Mówią też, że jestem wyjątkowy, a to ponoć dlatego, że mimo, że jestem z natury psem  myśliwskim przybiegam na każde zawołanie choćby nie wiem co (choćbym nie wiem jaki trop złapał, a obok biegła sarna – jak zawoła człowiek, który mnie kocha, wszystko to staję się nieistotne, tnę do niego ile sił w krótkich łapach i merdam ogonkiem. Tak wyrażam radość).

Kiedyś moi „Państwo” trzymali mnie na łańcuchu i lali. Później trafiłem do Przytuliska pod Wieluniem. Było mi bardzo źle. Siedziałem tam dwa lata. Ten czas ciągnął się w nieskończoność. Już straciłem nadzieję. I przyjechali tacy ludzie i mnie zabrali.

Teraz już jest extra! Nigdy nie miałem takiego życia. Merdam ogonkiem non – stop, tak się cieszę, że mi ciepło, miło i mam pełną miskę. I że mogę wychodzić na spacerki. Ach te spacerki, cudowna rzecz, nie miałem pojęcia, że są takie przyjemne. Nic mi więcej do szczęścia nie jest potrzebne.

 

Lubię wszystko, byle blisko człowieka.
Halo, Człowieki!
Czekam na swojego człowieka!
Strzałeczka, Wasz Dionizy!