Na szczęście nikt nikogo nie zjadł, krew się nie lała a mieszkanie nie zostało zdewastowane. Jedyna strata to stłuczona przez Skippera szklanka – sztuk 1.Po tygodniu ustawiania hierarchii oraz pracy z LALĄ i kotami nastapił przełom. Koty zeszły na dół a ja mogłam siedzieć ze Skipperem na kolanach obok leżącej LALI. Szczerze mówić, to myślalam, że taki obrazek będzie możliwy może po 2 latach.LALA jest bardzo fajnym, kochanym i wdzięcznym psem. Pilnuje nas gdy śpimy, chowa sie pod łóżko podczas burzy, a gdy już wyjdzie przytula się do nas w łóżku. Zupełnie jak my, LALA lubi spacery po bezdrożach . Tak samo jak MY potrafi się upierać i nakręcic. Ale to bardzo grzeczny i wpatrzony w człowieka Zwierzak.
Na spacerach sama pilnuje się swojego człowieka, daje się bez większych problemów przywołać, raczej nie zaczepia innych psów. Spokojnie zostaje w domu gdy my idziemy do pracy. Nie ma z nią żadnych kłopotów.

Przez pierwszy tydzień koty w panice uciekały gdy pojawiala sie LALA (poruszały sie tylko po 1 piętrze), co z koleji ją prowokowalo do pogoni. Relacja LALI z kotami była naszym głównym zmartwieniem.

Oboje uważamy, że decyzja o adopcji LALI to jedna z naszych najlepszych decyzji. Relacja człowieka z psem jest nieco inna niż z kotem czy drugim człowiekiem. Nie chcę powiedzieć, że lepsza czy gorsza lecz inna. To rozwijające doświadczenie. Dzięki LALI spotykamy też sporo pozytywnych, zakręconych ludzi i to jest dla nas także bardzo wartościowe.
Basia & Marcin

Jesteśmy trochę obłąkani, to przyznajemy bez bicia i zbędnej skromności. Ale dobrze nam z tym. Dlaczego od tego zaczynam? Bo z doświadczenia wiem, że tak właśnie stwierdzają ludzie, którzy nas poznają, a wraz z nami nasz domowy inwentarz.
Zaczęło się od Gazozo (dawniej Yulka od Mirona), później był Kitajczyk (kot - myśleliśmy, że ratujemy go od beznadziei życia na wsi, a tak na prawdę - jak się okazało później - go porwaliśmy. Dluuuuga historia i lepiej, żeby pozostała nieopowiedziana). Potem pojawił się Fakolczyk (kot, który razem z dwiema swoimi siostrami trafił do nas jako tymczas i tak już został - siostry poszły dalej). I w końcu Pepe.

Często znajdowałam ja, albo Piotr jakieś zagubione piesony. Czasem zostawały na kilka godzin, aż właściciel się znalazł, czasem na dobę, ale zawsze po takiej przygodzie mówiliśmy sobie: "Nieeee, drugi pies, przy zazdrosnej Gazozo, i kotach, które nie każdy pies toleruje, to najgorszy pomysł". Nie mniej, gdy podczas rowerowego pikniku zobaczyliśmy Pepe, takie argumenty przestały być ważne. Piotrek jako pierwszy stwierdził, że Pepe jest nasz. Ja, jako że zdrowo w związku odgrywać jest w kluczowych kwestiach role dobrego i złego gliny, mówiłam, że absolutnie nie. Jednak gdy Piotrek powiedział, że wziął Pepe, a potem okazało, się, że tylko żartował, jakoś mi się smutno zrobiło, że jednak nie i postanowiłam, że bierzemy kochać tego pieska!

Pepe to piesek kochany, spokojny, taki mały myśliciel. Czasem się nad czymś zatrybi i tak stanie i stoi i myśli. Siostra moja, będąc opiekunką tymczasową, zawiesiła mu przez to na obróżce odblask rowerowy, w razie gdyby chciał nagle się zamyślić na jezdni
Pepe jest pieskiem starszym, dzięki czemu szybko zaaklimatyzował się w naszym zezwierzęconym domu, bo jest spokojny, stonowany i rozumie więcej niż szczeniak, który wszędzie musi wsadzić nochal. Papiery adopcyjne podpisałam ja. Gazozo jest zapisana na Piotrka, więc teraz jest po równo, poza tym ja walczyłam o Pepe jak lew, gdy Piotrkiem zaczęły targać wątpliwości.
Teraz jest idealnie, rano wstaje w prawdzie pół godziny wcześniej, żeby razem z Pio wyprowadzić oba psy (wcześniej z Gazo chodził w tygodniu tylko Piotrek), ale taki poranny spacer okazał się czystą przyjemnością

Jestem bardzo, BARDZO szczęśliwa z Pepka. Szczególnie, że nigdy nie miałam psa z ogonkiem (Gazo nie ma), a to najwspanialsze uczucie, gdy widzisz swojego kochanego piesona merdającego ogonkiem na Twój widok!! :)

Ula & Piotrek